➽ I am so : Kaisoo ◆ And I know you wonder too

EP 57 : And I know you wonder too

            คราวนี้ไม่เพียงแค่การจูบที่หน้าผากอีกต่อไป ในตอนนั้นเองที่ริมฝีปากของชายหนุ่มค่อยๆเคลื่อนลงมาจนเจอเข้ากับริมฝีปากของคยองซู ไม่รอช้า จงอินก็ค่อยๆบรรจงจูบลงไปบนปากนั้นเบาๆ พร้อมกับโอบร่างกายบอบบางให้แนบชิดกับร่างกายของตนเองมากยิ่งขึ้น

            ปล่อยใจให้ลอยไปโดยที่ไม่สนว่าวันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้น ขอเพียงแค่ตอนนี้เขายังมีคยองซูอยู่ข้างๆ คอยอยู่ตรงนี้เป็นที่เหนี่ยวรั้งหัวใจของเขาเอาไว้ก็เพียงพอแล้ว 

            “อือ...อื้ม..” เสียงของเหลวที่กำลังผสมปนเปกันยิ่งทำให้จงอินหยุดตัวเองเอาไว้ไม่ได้ ท่าทางการจูบที่ช่ำชองของร่างสูงช่างเทียบกับการจูบแบบเด็กน้อยของคยองซูไม่ได้เลยสักนิด จงอินเป็นฝ่ายนำและให้อีกคนเป็นฝ่ายตามตลอด

            จนกระทั่งร่างกายบางถูกดันให้นอนหงายลงจนแผ่นหลังแนบชิดกับที่นอนอีกครั้ง คราวนี้ร่างสูงใหญ่ก็เริ่มขยับกายขึ้นมาคร่อมร่างของคยองซูทันที โดยที่จูบระหว่างเราก็ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ คยองซูไม่ได้ขัดขืนเพียงเพราะว่ากำลังถูกความสุขครอบงำความรู้สึกทุกอย่างเอาไว้

            ไม่เคยคิดเสียดายร่างกาย หากว่ามันจะต้องตกไปเป็นของพี่จงอินในตอนนี้ เพราะถ้ามันเป็นอีกหนึ่งความสุขของพี่ เขาก็ยอมมอบกายให้เป็นของพี่อยู่แล้ว

            “ขอได้ไหม...” ผละจูบออกแล้วเคลื่อนใบหน้าไปกระซิบที่ข้างหูพอให้ได้ยินกันสองคน

            คำพูดที่ขออนุญาตจากปากของจงอินเล่นเอาขนในกายของคยองซูลุกขึ้นมาจนห้ามไม่อยู่ มันวาบหวามหัวใจแปลกๆ ดวงตากลมโตได้แต่จ้องมองร่างที่คร่อมทับกายของเขา ไม่มีคำพูดใดๆนอกจากความอบอุ่นที่รับรู้ได้จากสายตาของจงอินที่พยายามส่งผ่านมาให้กับเขาพร้อมกับถามย้ำอีกครั้งว่า

            “ได้ไหม?” คยองซูชั่งใจอยู่เพียงครู่ แต่สุดท้ายก็ยอมพยักหน้าตอบรับช้าๆเท่ากับว่าอีกคนยินยอมแล้วที่จะปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น

            จงอินที่เห็นว่าคยองซูไม่ได้ว่าอะไร และใจของเขาก็อยากที่จะเป็นเจ้าของร่างกายนี้มานานแล้วก็เลยไม่รอช้าที่จะมอบจูบลงไปอีกครั้ง มือข้างหนึ่งพยายามลูบต้นแขนของร่างเล็กเพื่อให้ผ่อนคลายตัวเอง ส่วนอีกข้างก็ยันกับหมอนใบใหญ่เอาไว้ 

            ร่างสองร่างที่พยายามขยับกายเข้าหากัน พร้อมกับเสียงร้องครางอยู่ในลำคอกับค่ำคืนที่แสนเงียบงัน ทั้งทีที่เราก็เพิ่งจะทะเลาะกันไปแต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ที่ทำให้เราจบเรื่องราวทุกอย่างบนเตียงหลังนี้แทน

            “อื้ม...” เรือนร่างที่บอบบางขยับการบิดเร้าไปมา ในยามที่เสื้อยืดที่ตัวเองนั้นสวมอยู่ถูกถอดออกไปจากทางศีรษะ ก่อนที่กางเกงนอนขาสั้นที่เป็นของจงอินจะถูกถอดออกไปตามๆกัน จนเหลือแค่เพียงชั้นในเพียงตัวเดียวที่ยังคงปกปิดเรือนร่างของคยองซูเอาไว้

            ในส่วนของจงอินที่เมื่อหลังจากจัดการเสื้อผ้าของร่างเล็กออกไปจนหมดแล้ว ร่างสูงก็หยัดกายขึ้นมา พร้อมกับถอดเสื้อยืดออกจากทางศีรษะตามมาด้วยกางเกงนอนขายาวของเขาที่ถูกรูดออกไปพร้อมๆกับชั้นในที่ใส่เอาไว้อยู่

            จนในที่สุดส่วนนั้นที่กำลังขยายใหญ่อยู่ตรงใจกลางของร่างกายจงอินก็เริ่มผงาดตัวขึ้นมา แสดงถึงความยิ่งใหญ่โดยที่คยองซูเองก็ไม่ทันได้สังเกตถึงขนาดของมันเลยสักนิด นี่เป็นครั้งแรกระหว่างเราและจงอินต้องการให้ทุกอย่างดูนุ่มนวลมากที่สุด

            แม้ว่าคนอื่นจะเข้าใจผิดคิดว่าเราเคยมีอะไรกันหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เลย... คยองซูชอบมานอนค้างที่ห้องนี้ก็จริง แต่มากที่สุดก็แค่เคยจูบกันตอนเมาแล้วก็จบกันไป แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ความสัมพันธ์ของเรามันกำลังจะพัฒนาไปได้มากกว่านั้น

            “อาจจะเจ็บหน่อยนะ...” เอ่ยบอกเอาไว้ก่อนที่ร่างกายบางจะถูกพลิกกายให้นอนคว่ำพร้อมกับดึงร่างขึ้นมาให้คุกเข่าใช้สองมือน้อยๆยันกับที่นอนเอาไว้ โก่งบั้นท้ายที่มีชั้นในตัวบางปกปิดเอาไว้อยู่ให้หันเข้าหาร่างสูงที่คุกเข่ารออยู่ตรงด้านหลัง 

            ใบหน้าคมคายก้มลงใช้ริมฝีปากขบเม้มไปตามหัวไหล่แคบค่อยๆไล่เลียริมฝีปากมาเรื่อยๆตามแผ่นหลังที่ตรงกลางมีร่องลึกเป็นทางยาวที่ตอนนี้กำลังถูกสัมผัสของจงอินเล้าโลมเข้ามาเรื่อยๆจนกระทั่งถึงบั้นท้ายมนที่น่าสัมผัสเสียจนคนตัวสูงอดใจไม่ไหว

            ต้องใช้มืดรูดชั้นในตัวนั้นลงมา จนเผยให้เห็นช่องทางรักเขาไม่เคยสัมผัสมันเลยสักครั้ง ปลายนิ้วเรียวยาวลูบวนที่แก้มก้นทั้งสองข้างไปมา บีบคลึงขย้ำจนพอใจ ก่อนที่แกนกายที่กำลังขยายใหญ่ของตนเองจะถูกจับประคองขึ้น แล้วถูส่วนปลายวนรอบๆช่องทางนั้นทันที

            “อะ...อื้อ อ...” อาการเสียววาบในช่องท่องแล่นวนไปทั่วจนเสียงร้องของคยองซูเริ่มดังขึ้นมา ในครานั้นจงอินก็พยายามโถมกายลงไปทาบทางแนบแผงอกกับแผ่นหลังเนียนของคนน้องเอาไว้ เลื่อนปลายนิ้วไปบดขยี้ที่ยอดอกไปพลางๆ จนเสียงร้องที่ดูน่าอายส่งเสียงดังออกมาอีกจนได้

            “อ๊ะ..อ๊ะ..สะ..เสียว”

            “อืม” จงอินไม่ได้พูดอะไรอีก ร่างสูงเพียงแค่พยายามจูบลงไปที่ท้ายทอยของคนตัวเล็กอีกครั้ง แล้วค่อยๆเลื่อนมือของตนไปจับส่วนแข็งขืนของตัวเองขึ้นมาถูวนอีกสองสามรอบพอให้ช่องทางนั้นคุ้นชินกับส่วนยิ่งใหญ่ของเขาอีกสักหน่อย

            จนเมื่อถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว จงอินก็ค่อยๆขยับกายเข้าหาดันส่วนนั้นเข้าไปด้านในได้เพียงครึ่งก็ต้องหยุดร่างกายลงเพียงเพราะเสียงร้องของคยองซูที่ร้องดังขึ้นมาจนเขาตกใจ

            “โอ๊ย..อื้อ—“

            พยายามยั้งใจไม่ให้เผลอกระทำการรุนแรงไปมากกว่านี้ รอให้ร่างกายของคยองซูปรับตัวได้ก่อนที่ส่วนนั้นจะค่อยๆขยับเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ อาจจะช้าแต่เขาก็อยากให้ชัวร์ว่าน้องจะไม่เจ็บ จนในที่สุด ร่างกายของทั้งสองก็สามารถหลอมรวมกันเป็นหนึ่งเดียวได้ในที่สุด

            จากเสียงร้องในตอนนี้เริ่มแปรเปลี่ยนมาเป็นเสียงของเนื้อที่แนบเนื้อ เมื่อยามที่ต้นขาของจงอินขยับไปตามจังหวะที่เอวกำลังเคลื่อนที่และส่วนนั้นก็กำลังขยับเข้าออกเป็นจังหวะ มือหนาค่อยๆเลื่อนมาจับประคองที่เอวคอดของคยองซูเอาไว้แล้วจับกระแทกรัวๆ จนเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดเริ่มทวีคูณขึ้นเรื่อยๆ

            “อ๊ะ อ๊ะ....” ยิ่งเร็วยิ่งเจ็บ เพราะไม่มีแม้แต่สิ่งที่จะคอยชโลมเพื่อหล่อลื่นให้ขยับเข้าออกได้ง่ายไปมากกว่านี้ มันคือความเจ็บปวด และนี่คือเรื่องจริงที่ว่าตอนนี้คยองซูได้ตกเป็นของพี่จงอินเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

            “เรียกชื่อพี่ได้ไหม อ่า...” โน้มตัวลงไปกระซิบข้างหูของน้องอีกครั้ง เสียงหอบหายใจของทั้งสองยิ่งทให้อารมณ์เซ็กส์ของเราเริ่มร้อนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

            “พ..พี่...อ๊ะ... พี่จงอิน” ดั่งใจปรารถนา เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อของตัวเองแว่วดังขึ้นมา ร่างกายของคยองซูก็ถูกดันให้นอนหงายลงกับที่นอนอีกครั้ง โดยที่ส่วนนั้นก็ยังไม่ทันได้หลุดออกไปจากร่างกายของคนตัวเล็กเลยสักนิด

            จงอินใช้มือจับเรียวขาขาวพาดบ่าของตนเอาไว้ ครานี้เริ่มโถมกายเข้าหาแบบเร็วไว ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เพียงเพราะตอนนี้ข้างในกายของเขามันไม่อาจหักห้ามใจไว้ได้อีกแล้ว ทุกการกระทำ ทุกวินาทีที่เราได้ร่วมรักกัน มันคือความสุข และจงอินก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคยองซูนี่แหละ คือความสุขของเขา...

            “อ๊ะ..อ๊ะ เราไม่ไหวแล้ว อื้อ เราเจ็บ”

            “อดทนอีกนิดนึง อ่า ใกล้แล้ว” พูดพร้อมกับก้มลงไปมองส่วนนั้นที่กำลังเชื่อมร่างกายของเราเอาไว้อยู่ จงอินพยายามขยับกายเข้าออกแบบรัวเร็วขึ้นเรื่อยๆ มือข้างหนึ่งที่ว่างก็ขยับไปปรนเปรอที่ส่วนนั้นของคยองซูด้วยเช่นกัน รูดรั้งไปพร้อมๆกัน เพื่อที่จะได้ไปถึงจุดหมายในไม่ช้านี้

            “อ่า คยองซูอ่า...ซี๊ด...” ทั้งสุขและเสียวไปในเวลาเดียวกัน ไม่รู้ทำไมเขาถึงอยากจะทำให้ค่ำคืนนี้มันยาวนานกว่านี้นัก 

            ไม่อยากให้คืนนี้มีแค่ 24 ชั่วโมง ช่วยต่อเวลาออกไปอีกได้ไหม ... อยากจะลืมโลกความจริงแล้วปล่อยตัวเองให้หลับใหลอยู่ในโลกแห่งความฝัน ที่มีแค่เขาและก็คยองซูอยู่ด้วยกัน ไม่อยากรู้แล้วว่าโลกภายนอกเป็นเช่นไร ใช่...มันโหดร้าย และเขาไม่อยากรับรู้มันอีกต่อไปแล้ว

            ถ้าหากเขาเจอคยองซูเร็วกว่านี้ ก่อนที่ความคิดอันเลวร้ายจะเข้ามาในหัวของเขา เขาก็คงไม่เลือกทางเดินแบบนี้ เส้นทางที่ไม่อาจรู้ได้เลยว่า วันหนึ่งเขาจะมีชีวิตกลับมาอยู่กับคยองซูผู้ชายที่เขารักมากที่สุดได้อีกหรือไม่

            “อ๊ะ!” เสียงร้องครวญครางเพียงครั้งสุดท้ายพร้อมกับน้ำสีขาวขุ่นที่พุ่งเลอะเปรอะเปื้อนจนเต็มหน้าท้องบาง ในขณะเดียวกันที่ช่องทางด้านหลังของคยองซูก็เต็มไปด้วยน้ำจากกายของจงอินที่ไหลเอ่อออกมาจนล้น 

            เสียงหอบหายใจของทั้งสองคนดังขึ้นพร้อมๆกัน ใบหน้าของคยองซูมีเพียงแค่รอยยิ้มที่ยังคงติดอยู่ที่มุมปากเสมอ มันยังเป็นรอยยิ้มที่สวยงามเช่นเดียวกับจงอินที่เมื่อเห็นเช่นนั้นเขาก็อดยิ้มตามไม่ได้ และก็ได้แต่ชื่นชมคยองซูอยู่ในใจว่า ขอบคุณที่ยังเป็นคนเก่งของพี่ตลอดมานะ...