➽ I Know : Hunhan ◆ Unexpectedly
เพราะความรักมันไม่เลือกเวลาเกิด
NC
สิ้นเสียงสุดท้ายของเซฮุน
.. ปากบางก็บดลงจู่โจมเข้าที่ริมฝีปากสีสวยของลู่หานอย่างทันทีทันใด ในตอนแรกดูเหมือนว่าลู่หานจะค่อนข้างตกใจกลัวอยู่เล็กน้อย
ทั้งยังรู้สึกได้ว่าร่างบางนั้นมีท่าทางที่ดูเกร็งมาก
เพราะครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่เซฮุนขอ และการขอในครั้งนี้ลู่หานยินยอมเองอย่างสมัครใจ
ไม่เหมือนดังเช่นครั้งนั้นที่เซฮุนเมาแล้วใช้กำลังปลุกปล้ำลู่หานเอง
“อื้อ..อื้มมม อ่า..“
เสียงน้ำลายที่แลกเปลี่ยนกันระหว่างคนสองคน
ร่างบางเริ่มมอมเมากับรสจูบของเซฮุนเข้าแล้ว ร่างสูงยังคงป้อนจูบเข้าไม่ขาดเช่นเดียวกันกับลิ้นยาวที่สอดผ่านเข้ามาในช่องปากอุ่นร้อนของอีกคนจนลู่หานทำตัวไม่ถูก
ได้แต่วางวงแขนเคลื่อนไปกอดเข้าที่แผ่นหลังของเซฮุนเอาไว้
“อื้มมม..“
เสียงครางในลำคออย่างพอใจของเซฮุนส่งเสียงออกมา
ในขณะที่ฝ่ามือข้างขวาของร่างสูงที่ไม่ได้กอดรัดเอวบางอยู่ก็ค่อยๆลูบไล้ตั้งแต่หัวเข่าของคนตัวเล็ก
จนสามารถสอดผ่านเข้าไปในขากางเกงที่ลู่หานใส่อยู่
สอดเลื้อยเข้าไปเรื่อยๆจนกระทั่งถึงส่วนออกไหวของลู่หานที่ตอนนี้มันไม่อ่อนแล้ว
“อ๊ะ..“
เหมือนกับว่าลู่หานจะรู้ตัวในยามที่ปลายนิ้วของเซฮุนค่อยๆแตะสัมผัสที่เนื้อผ้าของชั้นในตัวบางของลู่หาน
แตะมันทีละน้อยๆที่จนในที่สุดเซฮุนก็สอดผ่านช่องแคบๆของชั้นในที่ร่างน้อยใส่ออกไปลูบวนที่ใจกลางตัวของลู่หานในที่สุด
คงจะเป็นเพราะว่าถูกปลุกเร้าเข้าให้
ในตอนนี้ส่วนนั้นจึงแข็งสู้มือของเซฮุนขนาดนี้
“อื้อ!“
ราวกับว่าใกล้จะขาดใจ
ร่างบางรีบออกแรงผลักใบหน้าของคนด้านบนออก แล้วลืมตาโพร่งขึ้นไปมองหน้าคมคายของเซฮุนที่จ้องมองลงมาอยู่ตลอดเวลา
น้ำใสๆที่ไหลยืดยาวออกจากปากของเซฮุนแน่นอนว่ามันมีทั้งน้ำจากในปากของลู่หานและของเซฮุนคละเคล้าปะปนกันไปหมดจนน่าอาย
“ไม่ตรงนี้..“ ศีรษะเล็กสั่นคลอน
ส่งแววตาขอร้องอ้อนวอนมายังเซฮุน
แต่ก็ไม่เป็นผล
เพราะแรงบีบแล้วนวดที่ท่อนกายของลู่หานยิ่งทำให้ร่างบางนิ่วหน้าเพราะความทรมานทันที
เล็บทั้งสิบเตรียมกางจิกที่หัวไหล่เปลือยเปล่าของเซฮุนเอาไว้ จ้องมองอีกคนเหมือนต้องการที่จะร้องขอชีวิตก็ไม่ปาน
“หึ... จูบก่อนแล้วจะยอม“
เซฮุนค่อยๆเคลื่อนใบหน้าลงมาหาลู่หาน
จนในที่สุดร่างบางก็ยอมเลื่อนมือไปกดเข้าที่ท้ายทอยของเซฮุนให้ก้มลงมาประทับจูบบนริมฝีปากฉ่ำน้ำของเขาเอง
.. แต่สัญญาก็ไม่เป็นสัญญา เมื่อเซฮุนจัดการออกแรงที่มือรูดรั้งท่อนกายของลู่หานตามไปด้วย
จนร่างบางถึงกับพยายามดิ้นขัดขืน
แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ
เพราะโดนเซฮุนคุมเกมส์อยู่ จังหวะมือที่เร่งเร็วขึ้น .. ลู่หานแค่อายกลัวว่าจะมีคนเดินผ่านมาเห็นต้องแย่แน่ๆ
ที่ทั้งสองคนมาทำเรื่องแบบนี้อยู่กลางสนาม..
แต่ด้วยอารมณ์ตอนนี้มันเริ่มห้ามไม่ไหวแล้ว ..
“อื้ออ.. เร็วอีก จะ..ไม่ไหวแล้ว“ เสียงสั้นเครือของลู่หานเปร่งออกมาในตอนที่เซฮุนถอนจูบออก
ลู่หานหอบหายใจอย่างหนักหน่วง
มือน้อยๆค่อยวางลงข้างตัวแล้วจิกกำเข้ากับหญ้าบนพื้นเพื่อระบายอารมณ์
จนในที่สุดเซฮุนก็พาลู่หานขึ้นสู้สรวงสวรรค์จนได้
“อ๊ะ....“ เสียงหอบโยนของลู่หานช่างน่าสงสารนัก
เซฮุนค่อยถอดมือออกมาจากช่องกางเกงของน้องตัวเล็กแล้วยกมือที่เต็มไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นของลู่หาน
แค่นี้ก็พอรู้แล้วว่าลู่หานไม่ได้ช่วยตัวเองบ่อยนัก น้ำถึงได้เยอะขนาดนี้ ...
ในขณะที่เซฮุนกำลังจะดันตัวถอยห่างนั่นเอง
ร่างสูงกลับต้องชะงักแล้วก้มลงมองท่อนขาเล็กที่รัดเอวของเขาเอาไว้ ..
“ลู่..“
“อื้อ..“ จุดสูงสุดของลู่หานทำเอาร่างบางแทบเสียสติกันไปเลยทีเดียว
“ไปต่อในบ้านเถอะ หรือว่าจะเอาตรงนี้จริงๆ กอดเอวฉันแน่นเลย“
“หือ“ ร่างบางค่อยๆผงกหัวขึ้นไปดู
ก่อนจะพบว่าตอนนี้ตัวเขานั้นกำลังใช้ท่อนขารัดเอวของเซฮุนเอาไว้จริงๆ
“หวานดีนี่ ... ติดของหวานจนน้ำในตัวนายยังหวานเลย ลองไหม“
ใบหน้าแดงแผดแสร้งทำเป็นหลบหน้าคนด้านบนแล้วหันไปมองทางอื่นทันที
ที่เซฮุนกำลังยกมือของตัวเองขึ้นไปเลียช่วงชิมน้ำที่เรอะเปรอะเปื้อนเต็มมือ
ซึ่งนั่นก็คือน้ำที่อยู่ในกายของลู่หานที่เพิ่งปล่อยออกมานั่นเอง
“คนบ้า!“ ลู่หานทำหน้างอนๆ
จนในที่สุดเซฮุนก็ก้มลงโอบแผ่นหลังของลู่หานขึ้นมา
ก่อนที่จะช้อนร่างบางอุ้มขึ้นในท่าที่ดูน่าหวาดเสียวเสียเหลือเกิน
ลู่หานหันหน้าเข้าหาเซฮุน ท่อนขาเล็กโอบรัดเอวของเซฮุนเอาไว้แน่นเพราะกลัวตก
สองแขนก็โอบรัดรอบคอของคนพี่เอาไว้
“เข้าไปในบ้านกันเถอะ“
“อื้อ...“
ไม่พูดเปล่าเซฮุนยังเอาแต่กดจูบที่ปากน้อยๆมุบมิบๆของลู่หานตลอดทางที่พาอีกคนเดินเข้ามาจนลู่หานต้องเบือนหน้าหนี
แต่ยิ่งหนีปากของเซฮุนก็ยิ่งตาม จนลู่หานยอมแพ้ยอมมอบจูบที่ดูดดื่มให้เซฮุนจนได้ ทำไมลู่หานถึงดูสวยมากเหลือเกิน ในยามนี้
..
“ขอลงได้ไหม“ ลู่หานเป็นฝ่ายเอ่ยปากขอเซฮุนลงยืนที่พื้นทันทีที่อีกคนพาเข้ามาภายในบ้าน
ร่างสูงก็ยอมวางอีกคนลงแต่โดยดี
แต่ว่าดูเหมือนลู่หานจะไม่ทันได้ตั้งตัวเมื่อปลายเท้าแตะพื้นเพียงเท่านั้นร่างบางก็แทบทรุดลงไปกองกับพื้นทันที
โชคยังดีที่ยังมีท่อนแขนของเซฮุนรั้งเอาไว้ได้ทัน แต่ทว่าแรงรั้งของเซฮุนไม่ได้เพียงแค่ช่วยพยุงร่างบางเอาไว้
แต่กลับเป็นการดึงรั้งตัวของอีกคนเข้าหา เพื่อที่จะป้อนจูบใส่อย่างรวดเร็ว จากช้า
กลายเป็นเร่งจังหวะ
สุดท้ายแล้วเลยกลายเป็นว่าเซฮุนกำลังปล้ำจูบจากลู่หานแบบเอาเป็นเอาตายกันเลยทีเดียว
“อื้อ...“
เสียงร้องของลู่หานดูจะไม่เป็นผล
ร่างทั้งสองกอดกันนัวเนียจูบใส่กันอย่างไม่มีใครลดละ... ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาที่เราไม่ได้ใกล้ชิดกัน
ย่อมคิดถึงร่างกายของกันและกันเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ถึงปากจะบอกว่าไม่
แต่ตอนนี้ร่างกายของทั้งสองมันได้ตอบทุกคำถามแล้ว
ว่าต้องการกันและกันมากเพียงใด
“อ๊ะ...“
แผ่นหลังบางถูกดันให้นอนลงบนโซฟาสีขาวตัวยาวที่อยู่ชั้นล่างของบ้าน
.. เซฮุนดันร่างของคนตัวเล็กนอนลงก่อนที่จะทาบทับลงไปหาแล้วบดจูบเข้าหาอย่างร้อนแรง
... ขนาดลู่หานเองที่ไม่เก่งเรื่องอย่างว่ายังรู้สึกมีอารมณ์ร่วมไปเลย ..
ส่วนเซฮุนนั้น
ถึงจะเคยมีอะไรกับลู่หานเป็นคนแรก แต่ก็ใช่ว่าร่างสูงจะไม่เคยช่วยตัวเอง
หรือว่าดูหนังอย่างว่าเรื่องจูบก็เช่นกัน เขาเคยลองมาหมดแล้ว
ยกเว้นเรื่องเซ็กส์ที่เขาเพิ่งเคยลองมันกับลู่หานแค่เพียงครั้ง
“อื้อพี่..“
ลู่หานหลุดอุทานออกมา
ในตอนที่เซฮุนจับชายเสื้อที่เปียกชื้นของลู่หานเลิกขึ้นไปสูงถึงหน้าอกเพื่อที่จะได้ถอดมันออก
ก่อนที่จะต่อด้วยกางเกง
แต่เสียงเรียกของลู่หานกลับทำให้เซฮุนหยุดการกระทำนั้นแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองร่างเล็กที่หอบโรยรินอยู่ใต้ร่างของเขาทันที
“หือ ว่า?“
“จะไม่มีใครมาเห็นจริงๆเหรอ“ แววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลนั้น ทำให้เซฮุนต้องหัวเราะออกมาเบาๆ
พร้อมกับเลื่อนตัวไปกดจูบที่ข้างแก้มบางเป็นการปลอบใจเด็กน้อยว่าจะไม่มีใครมาเห็นทั้งนั้น
เซฮุนรู้ว่าแม่จะกลับมาตอนสามทุ่ม ส่วนพี่ชายคนอื่นๆก็ออกไปข้างนอกกันหมดแล้ว
ถ้าเราจะมีอะไรกันก็คงต้องเป็นเวลานี้แหละที่เหมาะสมที่สุดแล้ว
“แล้วพี่จะบอกความลับเราตอนไหนเหรอ“
“ตอนนายถอดเสื้อออก“
“ห..ห๊ะ“ ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่เซฮุนอย่างตกใจ
ถอดมันออก..ต่อหน้าพี่เซฮุน
.. ตอนนี้น่ะเหรอ
“ถ้ารีบทำ พี่ก็จะรีบเล่า ... นะเชื่อพี่เถอะ คิดถึงแทบแย่อยู่แล้ว“
หลังมือของร่างสูงค่อยๆเกลี่ยไปตามแก้มเนียนเบาๆ
ในยามที่สีหน้าของลู่หานนั้นเต็มไปด้วยความคิดมากมาย เขารู้ว่าลู่หานกำลังกังวลกับทุกสิ่งทุกอย่าง
.. จริงๆแล้ว ความลับนี้เซฮุนควรที่จะบอกลู่หานตั้งแต่วันแรกที่น้องมันเข้ามาในชีวิตแล้วด้วยซ้ำ
“คิดถึง..เรา?“ ลู่หานแค่สงสัยว่าพี่เคยคิดถึงน้องด้วยเหรอ
คิดถึงของพี่
คือคิดถึงจริงๆใช่ไหม
“อื้อ คิดถึงลู่หาน คิดถึงน้องของพี่...และก็ เมียของพี่“
ร่างบางเผยยิ้มออกมาเหมือนโดนอะไรบางอย่างสั่งให้เขาเชื่อผู้ชายคนนี้
ลู่หานหลงเซฮุนจนไม่ลืมหูลืมตา หลงจนยอมหมดทุกอย่าง แม้แต่ร่างกายของตัวเองก็ไม่คิดที่จะรักษามันเอาไว้ได้เลย
“งั้นเราถอดนะ“
“ครับ“
นานๆที่เซฮุนจะพูดเพราะๆกับลู่หาน
ร่างบางยิ้มออกมาอย่างเขินอายก่อนที่จะจัดการถอดเสื้อยืดของตนเองออก
พร้อมกับเลื่อนมือไปจับที่ขอบกางเกงขาสั้นที่ตนใส่อยู่ ปลดมันออกไปโดยที่เซฮุนก็ช่วยดึงออกอีกแรง
ไม่วายมือหนาก็เลื่อนมาจับที่ชั้นในตัวบางของลู่หานจับมันรูดออกด้วย
“อื้อ.. พี่.. เราเขิน“
มือบางพยายามยกขึ้นมาบดบังที่หน้าอกขาวๆทั้งสองข้างเอาไว้ให้พ้นจากสายตาของเซฮุน
แต่ก็ไม่เป็นผล ใบหน้าคมค่อยๆก้มลงจูบที่ใจกลางระหว่างยอดอกทั้งสอง ละเมียดละไมจูบเบาๆจนลู่หานยอมปล่อยมือให้เป็นอิสระ
ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเอาไว้ข้างหลัง
พร้อมกับเดินหน้าต่อไปพร้อมกับเซฮุน ..
“รู้ตัวไหมว่าตัวเองก็สวย“ เซฮุนเอ่ยชมลู่หานอย่างชัดถ้อยชัดคำ ก่อนที่มือหนาจะเลื่อนไปถอดกางเกงของตัวเองออกแล้วโยนมันไปกองไว้ที่พื้นเช่นเดียวกับเสื้อผ้าของลู่หานที่เพิ่งถอดโยนลงไป
“เรา..เป็นผู้ชายนะ จะสวยได้ยังไง“
สายตาหวานเยิ้มของลู่หานหันไปจ้องที่หน้าจอทีวีที่ดับสนิทเพื่อเลี่ยงสายตาออกจากส่วนนั้นของเซฮุนที่มันตั้งตระหง่านอยู่ตรงระหว่างขาของเขา
การมีอะไรกันตอนกลางวันทำไมหัวใจมันต้องเต้นแรงขนาดนี้นะ
“สวย ... สวยมาก ยิ่งตอนที่ไม่มีอะไรมาบดบังร่างกายของนายแล้วด้วย ..
ตัวนายเล็กมากเลยรู้ไหม“
“อื้อ...“
ลู่หานหลับตาพริ้ม
ในยามที่ก้านนิ้วเรียวยาวของเซฮุนเกลี่ยวนที่ช่องทางด้านหลังของลู่หาน
“อื้อนี่คือยอมรับใช่ไหม“
“ไม่... เราไม่สวยหรอก ถ้าเราสวย พี่คงรักเราไปนานแล้ว“
“ชอบที่นายน่ารักแบบนี้ .. ชอบที่ตามใจพี่“
ลู่หานได้แต่นอนยิ้มอย่างเดียว
จนบางครั้งก็เผลอส่งเสียงร้องครางเบาๆออกมาบ้างยิ่งในตอนนี้ที่เซฮุนจับท่อนกายของตัวเองมาถูไถที่ปากทางด้านหลังของเขาแล้วนั้น
ยิ่งทำให้ลู่หานเสียวจนแทบอยากที่จะร้องออกมาดังๆ แต่ก็ไม่กล้า
“อ๊ะ..งือ..อ..อ่า...“
“จะร้องก็ร้อง“
เซฮุนยังไม่เลิกแกล้ง
ยังคงบดขยี้ส่วนหัวของตัวเองเข้ากับช่องทางสีสวยอยู่อย่างนั้นจนได้น้ำเยิ้มไหลออกมาเป็นทางยาว
ร่างน้อยค่อยบิดกายอย่างทุรนทุรายเพราะความทรมานที่ยังไม่ผ่านพ้นไปเสียที
“อ๊ะ....ฮื้ออ...“
เอวบางพยายามเขยิบเบียดเข้าหาท่อนเอ็นยาวของเซฮุนที่ร่างสูงจับประคองเอาไว้อยู่
แต่ก็ไม่ยอมใส่สักที จนร่างบางเริ่มเข้าหาเอง เซฮุนนั้นก็เริ่มสนุกขึ้นมาแล้ว
“ชอบให้มึงอ้อนกูอ่ะ ... อ้อนกูสิ ไม่งั้นกูไม่ใส่นะ“
“งือออ“ ร่างบางส่งเสียงร้องงือในลำคอออกมาอย่างขัดใจ
ร่างบางเปิดเปลือกตาขึ้นมามองคนด้านบนด้วยแววตาที่แสนจะขี้อ้อนเหมือนลูกแมวตัวน้อยๆ
เซฮุนยิ้มให้ลู่หานก่อนที่จะเลิกคิ้วสูงมองหน้าร่างบางรอดูท่าทีว่าจะทำอย่างไรต่อไปให้เซฮุนพอใจ
“พี่ฮุนครับ จะใจร้ายกับหนูลงคอหรอ“
ลู่หานผุดตัวลุกขึ้นนั่ง
ก่อนที่จะสวมกอดเข้าหาร่างหนาทันที ซบข้างแก้มที่ดูอุ่นร้อนแนบชิดสนิดกับอกกว้างๆ
ก่อนที่นิ้วเรียวยาวของนิ้วชี้ด้านขวาของลู่หานจะค่อยๆไต่ลงมาตั้งแต่ไหปราร้าของเซฮุนเรื่อยลงมาจนถึงยอดอกของอีกคน
“อื้อ..“
“หนูน่ารักนะ ... รักหนูเถอะ“
“อ่า ..“
ใบหน้าหล่อเหลาเงยขึ้นไปมองเพดานก่อนที่จะกดหัวให้ลู่หานใช้ปากโลมเลียที่ยอดอกของเขาไปพลางๆ
ลิ้นอุ่นร้อนแตะกระหวัดช่วงชิ้มเม็ดสีน้ำตาลของเซฮุนอย่างนึกสนุก
จนร่างสูงแทบที่จะหลุดเสียงร้องออกมา
“ไงต่อ..“
“งื้อ..พี่เซฮุน พี่เซฮุนรู้ไหม ว่าของพี่มันใหญ่มากๆเลยนะ“
“หือ“
เซฮุนหรี่ตาก้มลงมามองมือบางที่เลื่อนลงไปลูบคลำที่ส่วนล่างของเขาแล้ว
อ่า...นี่เขากำลังแพ้ทางของลู่หานอยู่ใช่ไหม
“ดูสิ...มันคงชอบมือของหนูน่าดู ..“
“อ่าซี๊ด...“
“ทำหนูนะ รังแกหนูเถอะนะร่างกายของหนู...มันต้องการพี่นะ“
“อ่า..“
ใบหน้าหวานหยดย้อนแนบแก้มซ้ายชิดอกเซฮุนแล้วเงยขึ้นไปกระพริบตาถี่ๆเหมือนลูกแมวตัวน้อย
ริมฝีปากทั้งบนและล่างยู่เข้าหากันเพื่อที่ออดอ้อนคนเป็นพี่ จนร่างสูงแทบทนไม่ไหว
ผลักลู่หานให้นอนลงบนเบาะโซฟา พร้อมทั้งจับเรียวขาทั้งสองข้างขึ้นมาพาดบ่ากว้างของเขาทันที
เซฮุนแพ้ใจลู่หานตั้งแต่ตอนที่น้องมันกอดแล้วด้วยซ้ำ..
“อ๊ะ..อ่า..พี่...“
“ชอบก็ร้อง จะได้รู้ว่าควรไปลึกแค่ไหน“
“ลึกแค่ไหนก็ได้ ที่พี่คิดว่าไปถึง“
หึ...เด็กมันร้าย
...เซฮุนไม่ได้ตอบอะไร เลื่อนมือหนาไปจับเข้าที่ส่วนนั้นของตนแล้วจัดการสอดมันเข้าไปในช่องทางด้านหลังของลู่หานช้าๆ
ค่อยๆสอดเข้าไปเรื่อยๆเพื่อให้ร่างบางจับจังหวะ
แต่ทว่าตั้งแต่ที่เซฮุนสอดกายเข้ามา ไม่มีเลยแม้แต่วินาทีเดียวที่ลู่หานจะหยุดร้องครวญคราง
และก็ดูเหมือนว่าครั้งนี้น้องมันจะร้องหนักกว่าคืนนั้นด้วยซ้ำไป
“อ๊ะ...อ๊ะ.....อ๊าสส์“
เสียงร้องระงมไปทั่วทั้งบ้าน
ในขณะที่เอวหนาก็กระเสือกกระสนเข้าหาลู่หานไม่มีหยุดหย่อน จนโซฟาที่ว่ามั่นคงยังต้องสั่นคลอนเพราะแรงโยกของร่างสองร่างด้านบน
“อื้อ ฮึก...พี่..อ๊ะ...“
“เรียกชื่อพี่ดังๆ“
“พี่..อ่า..พี่ครับ“
“ดังๆ ไม่ได้ยิน“
“พี่เซฮุน อ่า...อ๊ะ....อ๊ะ....“ ลู่หานร้องไห้ออกมาเพราะความเจ็บระคนกับความเสียว
ร่างน้อยยังสั่นคลอนไม่หยุดจนกลุ่มผมสีน้ำตาลแผ่กระจายไปทั่วทั้งเบาะ
แรงขยับเข้าหากันยาวนานจนเกือบครึ่งชั่วโมง
บางครั้งก็มีหลุดบ้าง แต่เซฮุนก็สอดมันเข้าไปใหม่
ใจจริงเซฮุนอยากจับน้องมันขึ้นด้วยซ้ำ แต่ก็กลัวว่าน้องมันจะเจ็บจนเดินไม่ได้ขึ้นมาแล้วจะเรื่องใหญ่
ในที่สุด ...
จังหวะรักของเซฮุนก็ดำเนินมาจนใกล้จะถึงจุดสูงสุดแล้ว
ร่างสูงเร่งจังหวะสอบเอวเข้าหาร่างบางอย่างเร็วไว เสียงครวญครางของลู่หานช่างน่าฟังเหลือเกิน
ในที่สุด ร่างสูงก็พาทั้งตัวเขาแล้วก็ลู่หานไปแตะที่ปลายฝันของทั้งคู่จนได้
“อ๊าสสสสส์!!!“
“ฮึก...“
เซฮุนยังคาส่วนนั้นเอาไว้ในกายของลู่หานอยู่
ร่างน้อยเอวบางที่เพิ่งเสร็จสิ้นสงครามรักไป ก็เอาแต่นอนหอบหายใจอยู่อย่างนั้นจนเหงื่อใสใสไหลรินลงมาที่ข้างขมับจนร่างสูงต้องส่งมือไปเช็ดให้ด้วยความเอ็นดู
น้องคงเหนื่อยแล้วจริงๆ
.. แต่เซฮุนไม่อยากจบลงแค่นี้เลย
“พี่...“
“ไม่ต้องพูด ... ขึ้นไปบนห้องนอนกันเถอะ“
เซฮุนขยับถอนกายออก
ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนบนพื้นกระเบื้องเงาก้มตัวลงไปหอบเอาเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายบนพื้นมาส่งให้ลู่หานถือเอาไว้แนบอก
ก่อนที่จะช้อนร่างน้อยขึ้นอุ้มสองแขนเล็กยกขึ้นคล้องคอพร้อมกับซบใบหน้าเข้ากับอกหนาๆของพี่เซฮุนอย่างอ่อนล้า
พี่จะพาน้องไปไหนกัน...
ประตูห้องนอนของเซฮุนที่อยู่ชั้นสองถูกเปิดเข้าไป
ก่อนที่ร่างสูงจะใช้ปลายเท้าดันมันปิดลง แล้วเดินเข้าไปที่เตียงสีขาวสะอาดตาเพื่อวางร่างน้อยลงบนที่นอนนุ่มๆอย่างทะนุถนอม
.. เซฮุนเลื่อนผ้าห่มที่ลู่หานนอนทับอยู่ออกก่อนที่จะจัดแจงให้ร่างของน้องนอนลงบนที่นอนของตัวเองดีๆแล้วเลื่อนผ้าห่มมาคลุมกายบางเอาไว้
ร่างบางที่เพิ่งที่จะหายเหนื่อย
กอดผ้าห่มที่คลุมกายเอาไว้แน่น จ้องมองร่างสูงตาแป๋ว มองร่างของคนพี่ที่เดินไปเปิดหน้าต่างที่เป็นกระจกใสข้างๆหัวเตียงออกเพื่อรับลมธรรมชาติในยามเย็น
... ตอนนี้แสงสีส้มจากดวงอาทิตย์ที่ส่องผ่านเข้ามาภายในห้องช่างดูโรแมนติกเหลือเกิน
..
ดวงตาหวานยังจ้องมองการเคลื่อนไหวของเซฮุนตลอดเวลา
ไม่ว่าคนพี่จะเดินไปที่ไหน คนน้องก็จะมองตลอดเหมือนเด็กที่รอคอยอะไรบางอย่าง ..
เซฮุนเดินหายเข้าไปในส่วนที่ลู่หานคิดว่าน่าจะเป็นห้องน้ำ
ก่อนที่จะเดินกลับออกมาโดยที่จังหวะที่หันหน้าเดินมาทางลู่หานนั้น
มือบางต้องรีบยกขึ้นปิดเพราะลืมไปว่าตอนนี้เซฮุนกำลังเปลือยกายอยู่ทั้งตัว
ฮื้อออ
นายมันโรคจิตจริงๆเลย ที่เอาแต่มองร่างกายของพี่เขาแบบนั้น ...
แรงยวบที่เตียงด้านซ้ายมือของลู่หาน
ทำให้ร่างบางรับรู้ว่าเมื่อครู่เซฮุนเดินอ้อมเตียงไปอีกฝั่งก่อนที่จะขึ้นมานอนซ้อนหลังเขาท่อนแขนยาวดึงรั้งกายบางเข้าไปกอดโดยที่ร่างบางก็ยอมเป็นตุ๊กตายางตัวน้อยให้เซฮุนได้กอดรัดเอาไว้อยู่อย่างนั้น
...
“ข่วนพี่ทำไม... “ เซฮุนกระซิบข้างแก้มถามลู่หานที่เอาแต่นอนหน้าแดงอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเขา
“ก...ก็...ไม่รู้“
ลู่หานตอบไม่ถูกเอาแต่หลับตาปี๋ทำใจรับฟังคำด่าของพี่เซฮุนต่อ
เขาคิดว่าพี่เซฮุนต้องดุเขาแน่ๆที่ร่างบางดันเผลอทำร่างกายของพี่เขาเป็นรอยจนได้เลือดแบบนั้น
“พี่โกรธนะ ... พี่จะทำโทษ“
“ฮื้อออ..ไม่เอา อ๊ะ...“
บทลงโทษของเซฮุนไม่มีอะไรมาก
...ก็แค่...สอดกายเข้าไปในช่องทางเดิมอีกครั้ง แล้วกดแช่มันไว้อยู่อย่างนั้นให้ลู่หานต้องทรมานกายเล่นๆ
“มันเสียวนะแบบนี้ ... ไม่เอานะพี่ งือ“
ลู่หานพยายามออดอ้อนสุดฤทธิ์แต่ก็ไม่เป็นผล
ในตอนนี้ภายใต้ผ้านวมสีขาว
เซฮุนที่นอนซ้อนหลังลู่หานเอาไว้สอดกายเชื่อมร่างสองร่างเอาไว้ด้วยกันด้วยส่วนแข็งขืนของเซฮุน
ท่อนแขนยาวก็รั้งเอวบางเข้าหา
ฝ่ามือหนาค่อยๆลูบที่หน้าท้องบางไปมาจนลู่หานรู้สึกกระสับกระส่ายไปทั้งตัวเพราะการที่พี่เขาไม่ขยับกายเลยแบบนี้มันทรมานกว่าเป็นไหนๆ
“อยากฟังเรื่องนานะรึยัง..“
“จะเล่าแบบนี้จริงๆเหรอ“ ลู่หานยังเว้าวอนอีกคนไม่เลิก
“ถ้าหมดอารมณ์แล้วพี่จะนอน ... เพราะฉะนั้นต้องทำแบบนี้แหละ“
“ง่า...พี่แต่...“
“ไม่ทำอะไรแล้ว ... รู้ว่าตรงนั้นของนายมันเจ็บ ... ช้ำเลือดแล้วด้วย
แล้วก็แดง...“
“ฮื้ออออ!!! พออ ไม่เอาแล้ว
เล่าเถอะ ฮืออ“
ลู่หานส่ายหน้ากับอกของเซฮุนในตอนที่ร่างสูงเตรียมที่จะบรรยายส่วนหลังของลู่หานว่าตอนนี้มันอยู่ในสภาพไหนแล้ว
เขาไม่อยากรู้ ไม่อยากรู้มันเลย ฮื้อออ
ของตัวเองใครอยากจะให้คนอื่นจดจำรายละเอียดได้แม่นยำขนาดนั้นเล่า !
“ยังรักพี่อยู่ใช่ไหม“
“อื้อ“
“อื้อ คืออะไร?“ เซฮุนกดจูบที่ขมับซ้ายของลู่หานแรงๆจนคนตัวเล็กแทบจมหายไปกับท่อนแขนของเซฮุนที่วางรอต้นคอของลู่หานเอาไว้
“ยังรักพี่เสมอ...แล้วพี่ล่ะ ... รักเราบ้างไหม“
เซฮุนนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะกดจูบที่ริมฝีปากแดงสวยของลู่หานเป็นการตอบคำถามทุกอย่าง
“จะไม่ขอสัญญาด้วยคำพูด แต่พี่ขอสัญญาด้วยการกระทำได้ไหม“
“พี่หมายถึงสิ่งที่พี่ทำกับลู่หานในตอนนี้น่ะเหรอ“
การกระทำของพี่
คือเรื่องแบบนั้นใช่ไหม...
“ไม่ใช่... พี่แค่จะบอกว่า...“
“ว่า...“
“พี่รักนายนะ ลู่หาน“
กลับไปอ่านต่อที่หน้าบทความนะคะ ^^
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น