➽ I Know : Hunhan ◆ กอดไม่ได้ - Can't
NC
ลู่หานตกใจกลัวเหมือนลูกหมาที่กำลังโดนราชสีห์ขย้ำไปทั้งตัวแต่ก็ไม่อาจดิ้นหลุดหนีไปไหนได้เพราะมีแรงมือของอีกคนตรึงข้อมือทั้งสองข้างไว้ที่หัวเตียง
กลีบปากร้อนไล่พรมจูบลงมาตั้งแต่ปลายคางเรื่อยลงมาจนถึงต้นคอขาว
ที่ยังคงกลิ่นหอมเหมือนกับแป้งของเด็ก ยิ่งดึงดูดใจของเซฮุนมากขึ้นไปอีก จนกระทั่ง
ริมฝีปากที่ร้อนระอุราวกับเหล็กร้อนหลายพันองศา
เคลื่อนลงมาที่ยอดอกที่เต่งตึงของลู่หาน
เพียงเท่านั้นริมฝีปากของอีกคนก็จัดการเข้าครอบครองยอดอกที่ชูชันของลู่หานทันที
“ฮึก...ไม่เอาแล้ว ฮือออ กลัว ไม่เอา อ๊ะ..“
ลู่หานเริ่มขวัญเสียแล้ว
ร่างน้อยเหมือนเด็กที่กำลังโดนโจรใจร้ายข่มขืน เพราะเจ้าตัวเองก็ไม่ทันคิดว่าพี่เซฮุนจะทำจริงๆ
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าการทำกันแบบนี้มันดียังไง แต่ในตอนนี้ลู่หานกลัวมาก
มันทั้งกลัวปะปนไปด้วยความเสียวซ่านไปทั้งตัว กับสิ่งที่เซฮุนหยิบยื่นมาให้ทุกอย่างคือครั้งแรกของลู่หานทั้งนั้น
“อื้ออ...ลู่หาน“
น่าอายเหลือเกิน
ในตอนที่ลิ้นร้อนของพี่เขาตวัดเลียฉกชิมยอดอกสีสวยอย่างเมามันส์มอมเมาไปกับรสชาติของมัน
จนลู่หานจากตอนแรกที่พยายามขัดขืนทุกครั้งที่ปลายลิ้นเคลื่อนออกห่าง
แต่ในยามที่ลิ้นร้อนนั้นลงน้ำหนักบนยอดอกของเขาเมื่อใด
เมื่อนั้นลู่หานจะอ่อนระทวยแทบทุกที
“อ๊ะ...อย่าเลีย อื้อออ“
“พี่ อ๊ะ...“
ลู่หานพยายามกลั้นเสียงร้องที่กักเก็บมันเอาไว้ออกมา
แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไร้ค่า ในเมื่อตอนนี้พี่เซฮุนไม่สนใจเสียงร้องของเขาอีกเลย
ถึงแม้ว่าไม่กี่นาทีที่แล้วลู่หานจะเป็นฝ่ายขอมอบร่างกายนี้ให้กับเซฮุน
แต่หัวใจเจ้ากรรมมันกลับไม่พร้อมเลย
ถ้าหากว่าคืนนี้เขาต้องเป็นของร่างสูงจริงๆ แล้วหลังจากคืนนี้ไปมันจะเกิดอะไรขึ้น
เซฮุนจะทิ้งเขาไหม เซฮุนจะไม่รักเขาหรือเปล่า คนที่เสียใจที่สุดคือลู่หานใช่ไหม
“อื้อ...“
สติของเซฮุนเหมือนไม่อยู่กับเนื้อกับตัว
ทั้งๆที่เมื่อครู่ก็เป็นคนเตือนลู่หานเอง
แต่ทำไมตอนนี้คนที่เริ่มกลับกลายเป็นเซฮุนเสียเอง .... มือหนาค่อยๆลูบไล้ผ่านหน้าท้องบางลงมาเรื่อยๆ
จนกระทั่งถึงขอบกางเกงนอนขายาวของลู่หานที่ร่างบางใส่มา
พยายามจะปลดมันลงแต่ทว่าปลายเท้าของลู่หานกลับดิ้นแรง
เพื่อต่อสู้กับอีกคนจนสุดชีวิตแต่ก็ไม่เป็นผลด้วยความที่แรงของเซฮุนนั้นมีมากกว่าทำให้ตอนนี้มือหนาสามารถดึงรั้งกางเกงนอนตัวนั้นลงมาได้แล้ว
และด้วยแรงที่มากพอทำให้มือของเซฮุนเกี่ยวเอาชั้นในตัวบางที่ลู่หานใส่อยู่หลุดลงมากองที่ข้อเท้าด้วย
“ฮึก ปล่อย!!“
เพี๊ยะ!!!
ฝ่ามือบางฟาดเข้าที่แก้มซ้ายของเซฮุนเต็มแรงชนิดที่ว่าร่างบางไม่ได้เกรงใจเลยว่านี่คือพี่
และนี่คือพี่ว๊ากที่เขาเคยโดนว๊ากใส่หูในตอนนั้น ... เซฮุนที่เหมือนกับว่าเพิ่งได้สติ
ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาจากการโลมเลียที่หน้าท้องบางในตอนแรก
ทันทีที่โดนตบเข้าไปที่หน้าฉาดใหญ่
เล่นเอาสติของเซฮุนดึงกลับมาได้เต็มร้อย
แววตาคมจ้องมองเรือนร่างของอีกคนที่นอนหายใจโรยรินอยู่ใต้ร่างของเขาด้วยสภาพที่เปลือยเปล่าไปทั้งร่าง
...
นี่กูทำเหี้ยอะไรลงไปวะ
“ฮึก... เป็นบ้ารึไง! ฮือ
...พี่ห้ามหนู หนูฟังพี่ แต่พอหนูห้ามพี่บ้างพี่เคยฟังหนูบ้างไหม!!“
ลืมไปหมดแล้วกับทุกสิ่งทุกอย่าง
ลู่หานรีบถดกายไปนั่งพิงกับหัวเตียงยกเข่าขึ้นมากอดเอาไว้
ใช้ปลายเท้าวางแนบชิดกันไว้ตรงหน้าเพื่อบดบังของสงวนของตัวเองเอาไว้
กอดร่างร้องไห้ออกมา
โดยที่ไม่มองร่างสูงที่นั่งเรียกสติของตัวเองอยู่ที่ปลายเตียงอยู่
“ขอโทษ..คือพี่เมา“
อาจจะลืมไปว่าก่อนหน้านี้ที่เซฮุนจะโดนรถเฉี่ยว
ร่างสูงไปกินเหล้ามา และเหล้านั่นแหละที่ทำให้เซฮุนลืมว่านี่คือน้อง
และลืมทุกอย่างว่าเคยบอกน้องมันว่าอย่าทำ
แต่ตัวเองกลับใช้กำลังปลุกปล้ำน้องมันซะเอง .. เซฮุนหันไปมองที่ข้อเท้าของลู่หาน
มันยังมีชั้นในตัวน้อยถูกปลดคาไว้ตรงนั้น
เมื่อก้มลงมองที่ส่วนสำคัญของตัวเองที่มันแข็งชันจนซิปกางเกงยีนส์แทบปริ
นั่นจึงทำให้เขารู้ว่านี่คือเรื่องจริงไม่ได้ฝันไป
“ไปสงบสติของตัวเองในห้องน้ำก่อนไหม
ฮึก..แล้วเราค่อยมาคุยกัน“
“ขอโทษ...เจ็บไหม ..ฉันล่วงเกินอะไรนายรึยัง“
“ฮึก..ฮือออ....“
ลู่หานฟุบหน้าลงกับหัวเข่าที่ยกขึ้นมาก่อนที่จะร้องไห้ออกมาอย่างไม่นึกอายเซฮุนเลยแม้แต่น้อย
ทั้งยังร่างบางก็ไม่คิดที่จะลุกขึ้นแต่งตัวให้เรียบร้อยด้วย
เพราะเกรงว่าวิญญาณหมาบ้ามันจะเข้าสิงคนอย่างพี่อีก
“กูขอโทษ..คือมึง....หยุดร้องเถอะ“
“.........“
“กูไม่ทำอะไรมึงแล้ว“
สิ้นประโยคนั้น
ลู่หานกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ทันที
ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองเซฮุนด้วยคราบน้ำตาที่อาบแก้มดูน่าสงสารเหลือเกิน
น่าสงสารจับใจ
“นอนที่นี่ก็ได้ เพื่อนกูมันกลับบ้าน ....
ไว้ใจกูไหม“
ลู่หานไว้ใจเซฮุนนะ
แต่ไม่ใช่ตอนที่เซฮุนเมาแบบนี้ ... ดูท่าแล้วเหมือนว่าเซฮุนจะเป็นคนที่เมาแล้วนิ่ง
คุยรู้เรื่อง แต่ถ้าปล่อยให้อยู่กับตัวเองเมื่อไหร่ สติจะเลือนหายไปแล้วจิตใต้สำนึกจะถูกครอบงำด้วยอารมณ์ดิบของตัวเอง
เฉกเช่นเมื่อครู่ที่เซฮุนเงียบมองลู่หานทำงาน
นั่นอาจจะเป็นเพราะเมา
เซฮุนเลยเผลอตัวออกแรงจะข่มขืนลู่หานเช่นนั้น
“จริงๆ เชื่อใจกูนะ“
เซฮุนค่อยๆคลานเข้ามาหาเด็กน้อยก่อนที่จะยกมือขึ้นลูบหัวอีกคนเบาๆ
เหมือนต้องการให้ร่างน้อยสบายใจขึ้น ลู่หานสูดน้ำมูกแรงๆ
ก่อนที่จะยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองแล้วทิ้งตัวลงนอนอย่างที่เซฮุนขออย่างว่าง่าย
...
มือหนาลูบแก้มบางของร่างเล็กเบาๆก่อนที่จะเลื่อนมือไปปลดกางเกงชั้นในตัวบางออกจากข้อเท้าแล้วโยนมันไปไว้ที่ปลายเตียงทันที
“ฮึก...สัญญากันก่อนว่าจะไม่ทำ“
นิ้วก้อยน้อยๆชูขึ้นมาตรงหน้าของเซฮุนเพื่อเป็นคำสัญญาว่าเซฮุนจะไม่ทำ
ร่างสูงได้แต่มองการกระทำเหมือนเด็กของลู่หานแล้วก็ต้องขมวดคิ้วแน่น
ไม่คิดว่าตัวเองจะต้องมาสัญญาบ้าบออะไรแบบนี้กับเด็กคนนี้
“เออ สัญญา“
นิ้วก้อยของตัวเองเกี่ยวที่นิ้วก้อยของลู่หานเอาไว้
แล้วถอยตัวลงไปนั่งที่ปลายเตียง
จับผ้าห่มที่ลู่หานนอนทับอยู่ขึ้นมาคลุมกายบางเอาไว้ พร้อมทั้งขยับตัวกลับไปลูบหัวอีกครั้งเพื่อบอกให้เด็กน้อยนอนซะ
เพียงไม่นานลู่หานก็เข้าสู่ห้วงภวังค์แห่งนิทราทันทีเพราะความเหนื่อยล้ามาทั้งวัน
บวกกับเพิ่งต่อสู้กับเซฮุนไปเมื่อครู่ก็เลยทำให้ร่างน้อยหมดแรงหนีเซฮุนหลับไปก่อน
ส่วนร่างสูงตอนนี้ก็หนีออกมาสงบสติอารมณ์ของตัวเองที่ระเบียงห้องเพียงลำพัง
มือขวาก็ถือกระป๋องเบียร์ที่หยิบออกมาจากตู้เย็นมาดื่มดับอารมณ์ของตัวเองเอาไว้
อีกมือก็มีมวนบุหรี่สีดำที่ถูกจุดไฟแล้วคีบเอาไว้ด้วยก้านนิ้วชี้กับนิ้วกลางของเขาอยู่
“เชี่ยแม่ง!“
เหมือนกับว่าเซฮุนจะจัดการกับกิเลสในตัวไม่ได้
มวนบุหรี่ถูกโยนทิ้งออกไปนอกระเบียงห้อง ก่อนที่กระป๋องเบียร์ที่หมดแล้วจะถูกโยนลงไปในถังขยะตรงระเบียง
แล้วตัดสินใจเปิดประตูเข้าห้องมาอีกครั้ง
มือหนาเลื่อนไปปลดกระดุมกางเกงที่ตนใส่อยู่
แคว้กก....
เสียงซิปที่ถูกรูดลงด้วยฝีมือของตัวเองนั้นช่างดูดิบเถื่อนเหลือเกิน
... ร่างสูงปลดปราการสุดท้ายนั่นคือชั้นในสีดำที่เจ้าตัวใส่อยู่ออกไป
แล้วเดินไปเลิกผ้าห่มที่คลุมร่างของลู่หานที่หลับใหลไม่รู้ตัวอยู่ออก
ก่อนที่จะขึ้นคร่อมกายบางเอาไว้ ใช้มือจับท่อนขาขาวตั้งชันแล้วอ้ามันออก
เผยให้เห็นช่องทางสีชมพูของร่างบางปรากฏขึ้น
“พี่เซฮุน!!!!!!“
“เงียบ!“
ฝ่ามือหนาเลื่อนไปปิดปากลู่หานเอาไว้
ดวงตาที่กลมโตสั่นระริกในยามที่ได้สติลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าอีกคนนั้นคร่อมกายบางอยู่แล้ว
โดยที่เมื่อเหลือบลงไปมองด้านล่างก็เห็นเป็นท่อนกายของอีกคนบดเบียดกับส่วนนั้นของเขาอยู่
“อื้อ!“
“อย่าร้อง ขอทีเดียว“
เพราะความเมาทั้งนั้นถึงทำให้เซฮุนพูดแบบนั้น
ร่างสูงไม่สนใจทั้งนั้นว่ามือของลู่หานจะทุบตีที่อกของเขาแรงแค่ไหน จะจิก
จะข่วนร่างกายของเขาก็ตาม รู้แค่ว่าตอนนี้
เขาต้องการที่ระบายอารมณ์และคนที่อยู่ในห้องตอนนี้ก็มีแค่ลู่หาน
ที่นอนอยู่บนเตียงในสภาพที่ไร้ซึ่งเสื้อผ้าอาภรณ์แน่นอนว่ามันช่างยั่วเย้าจิตใต้สำนึกของเขาเหลือเกิน
“ฮึก...“
เมื่อรู้ว่าฝืนกายไม่ได้แล้วลู่หานเลยปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง
รอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่วันนี้ลู่หานต้องเสียน้ำตาให้กับผู้ชายคนนี้
กี่ครั้งแล้วที่เขาต้องเจ็บ และอีกต่อๆไป มันต้องเจ็บมากกว่านี้
“อึก!
“
เซฮุนค่อยๆใช้มือที่ไม่ได้ปิดปากลู่หานเอาไว้จับส่วนหัวถูไถไปตามกลีบกุหลาบส่วนหลังของลู่หานไปมาเพื่อหยอกเย้าอารมณ์
แต่ก็ไม่รอช้า ให้เด็กน้อยต้องร้องไห้ไปนานกว่านี้
ร่างสูงทำการส่งท่อนกายของเขาสอดเข้าไปในช่องทางด้านหลังของลู่หานทันที
ปฏิกิริยาขอลู่หานที่แสดงออกมานั่นก็คือแรงดิ้นเพราะความเจ็บปวดรวดร้าวในยามที่ท่อนกายของอีกคนเข้ามาในร่าง
ลู่หานทั้งร้องอื้ออึงในลำคอ ดิ้นก็แล้วแต่ก็ไม่ได้ผล
ตอนนี้เขากลายเป็นของเซฮุนอย่างสมบูรณ์แบบแล้วสินะ..
“อ๊ะๆ...ๆ ...ลู่หาน...อ่า นายตอดพี่แน่นไป อ่า“
เซฮุนเริ่มครางออกมาราวกับได้ขึ้นสวรรรค์
มือหนาที่เคยปิดปากลู่หานเอาไว้
บัดนี้มันกลับเลื่อนลงมาประคองเอวคอดกิ่วของลู่หานเอาไว้
ส่วนเว้าด้านข้างถูกมือทั้งสองข้างของเซฮุนจับเอาไว้เพื่อประคองและควบคุมจังหวะรักของเขาที่โหมแรงขึ้นเรื่อยๆ
“งื้ออ....อื้อออ....อึก!“
สีหน้าของลู่หานดูจะไม่สู้ดีเลย
มันเจ็บปวดจนต้องร้องออกมาไม่เป็นภาษา
เสียงครางกระเส่าของร่างน้อยยิ่งทำให้เซฮุนอยากที่จะกระแทกกระทั้นกายเข้าไปจนช่องทางของอีกคนระบมอยากที่จะสัมผัสไปหมดทุกส่วน
โดยเฉพาะยอดอกเล็กๆที่ตอนนี้มีมือของลู่หานเลื่อนไปบีบนวดส่วนหัวของมันอยู่
“อ่า ลู่หาน อึก....“
“พี่ อ๊ะ...อ๊ะ....“
“ชอบไหม“
เซฮุนผ่อนแรงที่เอวให้ช้าลง
ก่อนที่จะเอนตัวลงมาประคองกอดร่างน้อยที่ตัวสั่นเป็นลูกนกเอาไว้แล้วกระซิบที่ข้างๆหูของอีกคนเบาๆ
ค่อยๆขยับออกช้าๆจนส่วนปลายเกือบหลุดออกจากช่องทางรักของอีกคนแต่จังหวะที่กำลังจะหลุดออกนั่นเองเซฮุนก็ใส่แรงกระแทกเข้าไปหนักจนสุดโคนทำอย่างนี้อยู่สองสามรอบจนลู่หานเริ่มนิ่ง
เอาแต่ร้องไห้ส่ายหน้าอยู่กับหมอนใบใหญ่ของเขาลูกเดียว
“ไม่ชอบเหรอ...“
“ฮึก...คนเลว ...ฮือ“
“ไม่หรอก...เราก็ร้ายด้วยกันทั้งคู่นั่นแหละ“
“อ๊ะ!!“
ร้องครวญครางออกมาพร้อมความเจ็บในตอนที่เซฮุนกระแทกเข้ามาครั้งสุดท้ายพร้อมกับปล่อยน้ำกามเข้ามาในช่องทางนั้นของลู่หานจนรู้สึกอึดอัดไปหมด
ปวดท้องน้อยจนไม่รู้จะพูดยังไงแล้ว
“ฮึก..ลู่เป็นของพี่แล้ว อย่าทิ้งลู่ไปนะ ฮือ“
เสียงร้องไห้ของลู่หานที่ปล่อยโฮออกมา
ทำเอาเซฮุนเริ่มดึงสติกลับมาอีกครั้ง
แต่ก็คงไม่ทันแล้วเมื่อตอนนี้ที่เขาก้มมองที่ส่วนนั้นที่ยังเชื่อมกับร่างของลู่หานอยู่
ทำให้เซฮุนเข้าใจแล้วว่าตัวเองกำลังทำความผิดอย่างมหันต์ แต่ก็แก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว
เซฮุนข่มขืนน้องตัวเอง...ทั้งๆที่น้องมันยังไม่ได้ทำอะไรให้เลย
“ขอโทษ...“
ร่างสูงถอนกายของตัวเองออกมา
ก่อนที่จะเดินหนีหายเข้าห้องน้ำไปเลยทิ้งให้ลู่หานต้องนอนร้องไห้อยู่คนเดียวในสภาพที่แทบจะไม่เหลือชิ้นดีแล้ว
ไม่เหลืออะไรให้เชยชมอีกแล้ว ในเมื่อวันนี้เขาโดนเซฮุนย่ำยีจนแหลกลาน ไม่เลย
ไม่มีแล้วลู่หานที่แสนน่ารัก
เพราะความรักแบบโง่ๆ
ทำให้ลู่หานต้องเดินลงมาในเหวลึกแห่งนี้ ...
หลังจากเสร็จสิ้นอารมณ์รักกันไป
ลู่หานที่หลังจากโดนกระทำเช่นนั้นแล้วก็สลบไปอีกครั้ง
เซฮุนที่หายตัวเข้าไปในห้องน้ำนานแสนนาน เปิดน้ำจากฝักบัวให้มันไหลรินชำระล้างแอลกอฮอล์ในร่างกายออกให้หมด
ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่เกี่ยวกันเลย แต่แค่นี้เขาก็รู้สึกผิดมากพอแล้ว
ขอโทษน้องมันกี่พันครั้งก็คงจะไม่พอ
และเซฮุนไม่อยากรักลู่หาน
เพราะไม่อยากให้อดีตนั้นมันมาทำร้ายลู่หาน คนที่เขารักเหมือนน้องชายแท้ๆ
“กูขอโทษมึงนะ“
เซฮุนเดินกลับมาที่เตียงอีกครั้ง
เตียงที่มีร่างบางนอนหันแผ่นหลังเปลือยเปล่าให้
คุดคู้จนน่าสงสารเซฮุนเลยดึงผ้าห่มมาคลุมร่างน้อยเอาไว้
แต่ดูเหมือนว่าร่างบางจะตกใจกลัวผวาอยู่หลายครั้งที่เซฮุนโดนตัวอีกคน
เป็นเหตุให้คืนนี้ร่างสูงจำใจต้องนอนชิดขอบเตียงอีกฝั่งหนึ่ง
เพื่อที่จะได้ไม่กวนลู่หานอีก
และก็คิดว่าตอนนี้น่าจะดึงสติตัวเองกลับมาได้แล้ว
...
กลับไปอ่านต่อที่เด็กดีนะคะ ^^
หาฟิคไม่เจอ��
ตอบลบ